Ook in Finland zijn ze er, Centra voor Jeugd en Gezin. Alleen wel heel anders dan in Nederland. Onze columniste Anne-Marie ten Broeke heeft onlangs deze centra in Finland bezocht en schrijft hierover een boeiend verhaal. Wat kunnen we hiervan leren in Nederland?
Deze maand ben ik voor een werkbezoek een paar dagen in Finland geweest. Naar Helsinki en een voorstad, Espoo. We gingen met een groep van 24 mensen, allen betrokken bij CJG's in Nederland. Het doel van dit bezoek was om de daar al langer bestaande centra te bezoeken en voorgelicht te worden over de inbedding in de maatschappij; de sociale inbedding. Alle vormen van zorg rond jeugdigen vallen in Finland onder één Ministerie en dat maakt de organisatie van zorg eenvoudiger. We hebben een zeker 15 cm dikke stapel aan stukken gekregen over alle aspecten van de organisatie en resultaten. Geïnteresseerd, dan kun je het opvragen bij het NJI.
Over een aantal wezenlijke punten ga ik het in deze column niet hebben. Maar ik wil ze toch even benoemen:
Financiën
Alle zorg lijkt gericht op kinderen tot maximaal 7 jaar. Daarna begint de school. De lessen zijn van 8 a 10 tot 12 a 15, kinderen gaan dan alleen naar huis tot de ouders er zijn.
Mannen en vrouwen werken, maar er is een hoge werkeloosheid, welke invloed heeft dat op de centra?
De betekenis van een CJG in een wijk, daar wil ik het hier over hebben.
In Finland bleken de CJG’s, die daar in allerlei vormen en maten voorkomen, gevestigd in vaak kleinere locaties. De inrichting deed mij denken aan een kruising tussen een buurtclubhuis en een padvindersclubhuis. De voorzieningen die daar waren zouden bij ons vallen onder opbouwwerk en de preventietaken van een consultatiebureau. Ouder, kind, familiecursussen, dagopvang voor baby’s en peuters en ontmoetingsgelegenheid in een entourage van huiselijkheid voor de vaders en de moeders. Bij speelparken en pleintjes staat ook zo’n huis en er is personeel bij. Mochten er kinderen met problemen zijn dan is er een team dat ingeroepen kan worden.
In Nederland hebben we prachtige locaties, kantoren, kantoormeubilair, frontoffice en backoffice. We vragen ons ook af hoe we ouders en kinderen meer kunnen betrekken bij de functie van het CJG, maar lukt dat wel als we dat aanbieden in de sfeer van hulpverlening? Als je als ouder vragen hebt en je daarover contact wil zoeken met een CJG betekent dat in de praktijk dat je een afspraak moet maken, naar een kantoor gaat, NAW gegevens met kopie mee moet nemen, dat je weet dat je gegevens in een computer komen, dat je al dan niet met toestemming in een signaleringssysteem kunt terecht komen etc…..dan is dat zeker een vervreemdende drempel.
Hoe het moet…..? Voordat we plannen gaan maken moeten we eerst weten wie we willen zijn. Dat kan geen kwaad, als de toekomst inderdaad betekent dat er meer/alle taken naar de gemeente gaan. Dan ligt hier de kans om anders te gaan samenwerken en het aanbod niet allemaal in de context professionele zorg en hulp te plaatsen.
O, en Finnen dragen blouses en shirtjes met de kachel op 25 graden. PFFF.
Anne-Marie ten Broeke.